Kolejka linowa to „rosyjska ruletka”…Zasmakowałem tego…4

Pod stację kolejki linowej pojechaliśmy autobusem. Wejście do kolejki siermiężne. Kolejka jak w Kuźnicach, albo za masłem w tamtym czasie. Jakoś się zapakowaliśmy, a ścisk jak w puszce sardynek i zapachem też trochę puszkę przypominało. Potrzęsło, zaskrzypiało i ruszyło ku szczytowi. No i to co piszę w pierwszym zdaniu „ rosyjska ruletka”. Tak co jakiś czas mocne szarpnięcie. A szprotki i śledzie czyli Towarzystwo w metalowej puszce wstrzymywało oddech.

To nie Elbrus tylko kolejka na…? Ale też bywało w niej ciasno jak w puszcze sardynek…

OK mieliśmy farta. A skoro to piszę to liny wytrzymały. Jazda była chyba na wysokości 3400-3500. Pogoda była przednia czyli słoneczna, więc było widać szczyt. Wydawało się, że można by zrobić podejście i na Niego wejść. Takie sprawiał wrażenie, ale to jak większość wie tylko wrażenie. No i powtarzam z uporem maniaka widoki, widoki, widoki.

Ale wracając do narciarstwa. O ile pamiętam muld tam nie było. Szeroko w miarę płasko w porównaniu z górą Czeget. Oczywiście trasy bez zbytniego przygotowania. W każdym razie na Elbrusie jazda była w stylu slalomu giganta. A że wtedy jeździło się tylko na nartach długich / moje Atomic miały 195 cm / i bez obecnego taliowania, to i długie skręty dawały dużo przyjemności. Na Elbrusie jeździliśmy podczas tego wyjazdu dwa razy. Tak to było zaplanowane w tej eskapadzie narciarskiej.

Trochę innych ciekawostek z pobytu. Bardzo orginalny i na wysokim poziomie artystycznym występy miejscowego zespołu tanecznego Kabardo-Bałkarii z okazji zawodów młodzieżówki alpejskiej Austria, ZSRR i chyba Polaków. Pakowane w gazety zakupy w lokalnym sklepie. Kozy na balkonach w ohydnych blokach na tle pięknych gór. Wyprawa do stolicy Republiki, a tam bazary i pieczona baranina, zakupy złota w państwowym jubilerze. To kilka dodatkowych smaczków do tego pobytu.

Powrót, no było trochę nerwówki. Większość coś kupił szczególnie złoto. Jedni więcej, inni mniej. Ale każdy coś miał, co stanowiło zakaz wywozu z bratniego kraju. Ja jakieś dwa drobiazgi ze złota dla córek. Schowałem je do kijka narciarskiego. Przemyciłem, udało się. Powrotu nie będę opisywał, bo był on lustrzanym odbicie podróży w pierwszą stronę.

Reasumując: wtedy dla mnie był to wspaniały i niepowtarzalny wyjazd. Podczas pisania tych tekstów po trzydziestu latach oceniam go tak samo…a może nawet lepiej…A zatem podróżujcie. Radość jest podwójna: Na żywo i po latach z nostalgicznego odtworzenia.

PS. Nie ważne tak do końca gdzie się jeździ… Ważne żeby jeździć…

Zbigniew Nora Piasecki